I Anne Oterholms nye roman, Løgnhals, møter vi ein hovudperson som alltid lyg. Anne Oterholm møter Henning H. Bergsvåg til samtale om lystløgn som levemåte. 


I Løgnhals møter vi Oliver:  
Uansett hva som skjer, gjør jeg alltid det jeg har lyst til. Det er bestandig sånn. En er bare nødt til å vite hva en vil. Ikke begynne å luske rundt i livet som en skygge. Ha energi. En vilje til å gjennomføre. Men uten å stresse. Jeg er faen ikke en som stresser.

Oliver er 24, han har arva leilegheit og pengar etter mora, som er død, og han reiser til Villefranche medan eks-kjærasten Emma Sofie les til eksamen i leilegheita hans. På stranda møter han Lucy, som arbeider i klesbutikk. Men han kunne like gjerne møtt ei anna, kven som helst. Dei avtaler ein date allereie dagen etter. Oliver har ikkje behov for å ta det med ro.

Når han er i Oslo, jobbar han i databutikk. Han et lite eller ingenting, tek seg ein øl, speler dataspel. Let seg drive rundt. Her og der kan han sitje og betrakte folk, gjerne damer. Er det nokon gong sant det han seier? I Oliver si tvilsame utforsking av tilværet piplar det fram eit sterkt ubehag.